ارث مادری

رواق امام خمینی که نشسته بودم برایم روشن شد. شاید از قبل هم همین در خاطرم بوده و اما خودش را نمایان نمی‌کرده. اما وقتی صدای ذکر از جمعیت برخواست فهمیدم که همین بوده و همین را می‌خواهم. نوای «یا حسین» که از جانب زنان بلند شد، مرا برد به تمامی روزهایی که در خانه‌مان مراسم روضه داشتیم و مادرم پایین پله‌ها می‌نشست و می‌گریست.

قبل‌تر بهره‌های دختر از هوش و زنانگی  و غیره برایم مهم‌ترین اولویت‌های انتخاب هم‌سر بودند اما اکنون، در ابتدا من دختری را به زنی می‌خواهم که با ذکر «یا حسین» نسل مرا شیر بدهد.

«پاییز» بهاری‌ست که عاشق شده است...

آخرین چیزی که هنگام خواندن عنوان به ذهنم می‌رسد: «پارادوکس‌شعر‌های گه‌خورمآبانه»